Ostatnio zdecydowanie mniej niż zwykle udzielam się w sieci: zarówno tu, na blogu, który jest dla mnie bez wątpienia najważniejszym kanałem komunikacji, jak i w mediach społecznościowych – fanpage jeszcze się trzyma, za to konto na Instagramie powoli zaczyna się pokrywać warstwą kurzu. Nie oznacza to wcale, że nic nie robię, a przez to nie mam o czym pisać. Przeciwnie! Po prostu Internet zszedł w mojej codzienności na niego dalszy plan – co najmniej trzeci.

Moje życie jest teraz po brzegi wypełnione rozmaitymi obowiązkami, a mimo to staram się systematycznie ćwiczyć z Gambitem, co więcej całkiem nieźle mi się to udaje i z treningu na trening widzę postępy również w tych najsłabszych elementach. Nie powiem, że dobra stała się zbyt krótka, bo kiedy trzeba potrafię naprawdę dobrze organizować sobie czas tak, by w 24 godziny wcisnąć całe morze zadań i różnych aktywności. Nie. To zmęczenie wygrywa z chęcią działania. Natłok spraw powoduje, że kiedy już mam okazję posiedzieć w Internecie lub zrobić zdjęcia na Instagrama wolę… Położyć się i odrobinę ponudzić albo iść spać. Brzmi może niezbyt ambitnie, jednak na swoją obronę powiem, że w marcu były tylko dwa dni, kiedy nie musiałam wstawać zgodnie z rytmem wyznaczanym przez budzik, a przy tym udało mi się niczego specjalnie nie zawalić oraz utrzymać regularność treningów na poziomie trzech lub więcej w tygodniu. Całkiem nieźle, co?

Ale – do brzegu! Wszak nie piszę tego wszystkiego, aby skarżyć się, narzekać lub usprawiedliwiać ze swojej ostatniej nieobecności. Zamiast tego chcę się podzielić swoimi ostatnimi doświadczeniami, bowiem w całym tym życiowym zamieszaniu odnalazłam w sobie… Spokój. Muszę przyznać, że oderwanie się od Internetu bardzo dobrze na mnie działa. Myślę, że część tego dobroczynnego wpływu spowodowana jest tym, że sytuacja nie jest efektem żadnej drastycznej decyzji pod hasłem „Od jutra walczę ze swoimi chronicznym FOMO!”, ale po prostu życiową koniecznością. Ot, są rzeczy dalece ważniejsze od tego, co dzieje się na monitorze – w grupach na Facebooku czy na InstaStories. Pewnie, gdybym nagle usunęła wszystkie te aplikacje z telefonu i narzuciła sobie limity na czas spędzany w Internecie strasznie by mnie to wszystko frustrowało, przez co myślałabym non stop o tych ekscytujących kałoszkwałach, które dzieją się bez mojego udziału. Tymczasem, teraz kiedy już złapię kilka wolnych chwil zamiast nadrabiać wirtualne zaległości wolę zrobić sobie drzemkę.

Co z tego wynika? Siłą rzeczy kompletnie odcięłam się od fałszywej, cukierkowej narracji, zgodnie z którą każdy pies jest mistrzem świata i okolic. Zeszło ze mnie całe mnóstwo presji i toksycznych oczekiwań. Nie powiem, że każdy trening jest dla mnie przyjemnością, bo to byłoby kłamstwo – czasem okropnie nie chce mi się nic robić, ale zdecydowałam się nie odpuszczać w tym aspekcie z powodu zwyczajnego lenistwa (palące, ważne sprawy, wypadki i szpitale co oczywiście coś zupełnie innego!). Treningi obedience wcale nie są dla mnie nieustannym pląsaniem po tęczy, ale widzę, że lepiej reaguję na błędy mojego psa (tak, Gambit robi błędy!), znacznie mniej się złoszczę, łatwiej przychodzi mi mówienie „I co z tego?”, za to coraz częściej myślę sobie „Jaki on jest wspaniały! Jak ja go strasznie kocham!”. Chciałabym, aby moja relacja z tym sportem nieustannie zmierzała właśnie w tym kierunku.

Czy to oznacza, że zwieszę swoją internetową działalność? Z pewnością nie! Niezmiennie wkładam w bloga całe mnóstwo serca i pracy, na Psie do kwadratu znajduje się masa merytorycznych treści, których przygotowanie pochłonęło wiele cennych minut. Mam jednak nadzieję, że kiedy (jeśli) już życiowe sztormy nieco przycichną zdołam dalej traktować na luzie wszystko to, co dzieje się w błękitnym blasku ekranów.

photo credit: Iza Łysoń