Nie zliczę, ile już raz pisałam tu, że w Polsce coraz większą popularność zdobywają sporty kynologiczne. Z pewnością nie raz. Nie ma w tym nic dziwnego, wszak rosnąca z roku na rok moda na aktywność sportową z psem jest niezaprzeczalnym faktem. Ośrodki szkolenia psów mnożą się na potęgę we wszystkich większych miastach. Przybywa zawodników wszystkich dyscyplin kynologicznych. Miejsca na zawody rozchodzą się w kilka sekund po opublikowaniu formularza zgłoszeniowego, a listy rezerwowe liczą nawet po kilkanaście zespołów. Każdy chce startować, stawać na podium, zdobywać osiągnięcia.

Szkopuł w tym, że nie każdy chce trenować.

Osobiście uważam, że brak treningów w 99% wyklucza starty, jednak rzeczywistość jasno daje mi do zrozumienia, że jestem w głoszeniu podobnych opinii odosobniona. Ostatnimi czasy bowiem coraz częściej widzę osoby chwalące się startami w oficjalnych zawodach bez jakiegokolwiek przygotowania. Rzecz nie mieści mi się w głowie do tego stopnia, że mam nadzieję, iż większość z nich naciąga realia tak, aby dodatkowo podkreślić niezaprzeczalną fajność swoich psów. Bo jeśli nie, to jest mi zwyczajnie przykro, że jestem częścią środowiska, w którym brak odpowiedzialności wobec żywego zwierzęcia uznaje się za coś atrakcyjnego.

*

Mało się o tym mówi, tymczasem uprawianie sportu z psem to nie tylko tęcza, jednorożce i radosne pląsy. Oczywiście, wszyscy dążymy do tego, aby ćwiczenia z ukochanej dyscypliny sprawiały czworonożnemu partnerowi przyjemność, trzeba jednak powiedzieć sobie jasno, że obok całej tej radości jest cała masa zwykłego, codziennego trudu. Regularnych, systematycznych treningów, dłubania detali, budowania ćwiczeń, rzeźbienia mięśni, podkręcania kondycji. Po prostu ciężkiej, usystematyzowanej pracy. Zarówno człowieka, jak i psa.

Bo sukces zwykle nie zdarza się przez przypadek. Sukces buduje się powoli, a wrodzony talent jest tylko jedną z jego składowych, którą należy nieustannie pielęgnować i rozwijać poprzez regularną pracę. Każdy, kto nie chce tej prostej prawdy zaakceptować powinien od razu dać sobie spokój ze sportami kynologicznymi, żeby oszczędzić sobie rozczarowań – wszak żaden pies nie rodzi się mistrzem świata.

Nagrody i tytuły zdobywa bowiem pies wraz z przewodnikiem. To właśnie na człowieku spoczywa odpowiedzialność właściwego przygotowania psa do stawianych przed nim na zawodach wyzwań – tych psychicznych, jak i fizycznych. Nie da się tego zrobić bez systematycznych treningów. Po prostu.

*

Ktoś mógłby zapytać: A co, jeśli nie liczy się na żadne laury, ale po prostu chce się spróbować? Tak dla zabawy? Dla funu? Dla pełnego przeżywania wydarzenia, które dotychczas obserwowało się wyłącznie z punktu widzenia publiczności? Odpowiem mu, że taką zabawę może wsadzić sobie do kieszeni. Byle głęboko. Od próbowania są zawody treningowe, których w ostatnich miesiącach mamy naprawdę pod dostatkiem. Można więc uszanować swojego psa oraz innych startujących, a na oficjalne zawody wybrać się z przygotowanym psem.

*

Dlaczego się tak oburzam, jakby zaraz miała mi pęknąć żyłka? W końcu sporty kynologiczne to tylko hobby, sposób na oderwanie się od szarej rzeczywistości, a nie sprawa życia i śmierci.

Nie do końca. Często dla psów uprawiana dyscyplina jest całym życiem. Plastikowy krążek szybujący po niebie mógłby z powodzeniem przysłonić im cały świat. Na widok tunelu szybciej zaczyna bić im serce. Możliwość pobiegnięcia do kwadratu jest lepszą nagrodą niż najpyszniejszy smakołyk czy najfajniejsza zabawka. Dlatego sądzę, że jednym ze sportowych fundamentów jest szacunek wobec psa oraz idąca za nim dbałość o jedno dobrostan psychiczny i fizyczny. A start w zawodach to niemałe obciążenie.

Przede wszystkim, obciążeniem może być dla psa sam przewodnik, bo powiedzieć, że start to tylko tak dla zabawy to jedno, a faktycznie podejść do niego na luzie – zupełnie coś innego. To drugie wymaga ogromnej dojrzałości, psychicznej siły i sporego doświadczenia. Widziałam całkiem sporo zawodników, którzy w momencie wejścia na ring – mimo braku przygotowań – zaczynali oczekiwać od psa aby zrobił ćwiczenia, których nie umie, a gdy mu się to nie udawało byli źli i zawiedzeni. Chyba nie muszę mówić, jaki obraz oficjalnych startów w głowie kształtuje taka postawa.

Brak przygotowań to także większe ryzyko kontuzji. Psy podczas startu dają z siebie wszystko i mimo roztrenowanych mięśni, nieprzyzwyczajonych do charakterystycznego dla danej dyscypliny wysiłku robią co się im każe – o uraz naprawdę nietrudno.

Wreszcie, decyzja o starcie z nieprzygotowanym psem jest nie fair wobec innych zawodników. Bo pies nie udźwignie psychicznie swojego występ i ucieknie z pola, tym samym niszcząc start komuś innemu. Bo zamiast wytrwać w ćwiczeniu grupowym pójdzie “zwiedzać” po przygotowanych kolegach, doprowadzając do spięcia i być może psując ćwiczenie temu drugiemu zwierzęciu na długie miesiące.

Nie ma co chwalić się startem w zawodach z nieprzygotowanym psem. Nawet jeżeli tym razem się udało. Brak odpowiedzialności wobec swojego, przecież ukochanego zwierzęcia i brak szacunku wobec innych zawodników to nie jest powód do dumy. Tak, również wtedy gdy na wszystkich patrzy się z wysokości pierwszego miejsca na podium. Zwłaszcza, gdy Twój pies jest jeszcze młody i niedoświadczony.

*

Tę litanię z pewnością można by ciągnąć jeszcze długo, a wielu z nas z autopsji zna przykłady, które należałoby dorzucić do niechlubnej listy. Myślę jednak, że całość z powiedzeniem można zamknąć w tym punkcie, w krótkich, żołnierskich słowach. Bądź odpowiedzialny. Podobają Ci się sporty kynologiczne? Chcesz startować? Trenuj, do cholery!